يکي از مهمترين و معروفترين شعراي دوره صفوي، محتشم کاشاني، شاعر دربار شاه طهماسب بود. گر چه اين شاعر به روزگار جواني شعر مي گفت، غزل سرايي مي نمود و حتي به مديحه گفتن نيز اهتمام کرد، ولي بعد به ملاحضه تمايل ديني و احساسات شيعي دربار صفوي، موضوع تازه اي پيش آورد و اشعاري در رثاي امامان شيعه سرود و در اين سبک شهرت يافت، به طوري که مي توان او را معروفترين شاعر مرثيه گوي ايران دانست، گر چه شعراي معدودي قبل از او و تعداد زيادي هم بعد از او در اين سبک سخن سرايي کرده اند.

مرثيه دوازده بندي مولانا محتشم کاشاني، تا به امروز لطف خود را که ناشي از صفا و صداقت حقيقي آن است از دست نداده است. مرثيه هاي وي درباره کربلا بسيار شورانگيز است. از اين اشعار مکرر تقليد شده ولي هيچکس تنوانسته برتر از آن بسرايد... شکواييه يازده بندي وي در رثاي برادرش عبدالغني هم که رابط ميان او و دربار هند بود معروف است.

وفات او را به سال 996 هجري قمري به سن 91 سالگي اتفاق افتاد.

باز اين چه شورش است که در خلق عالمست     باز اين چه نوحه و چه عزا و چه ماتمست

باز اين چه رستخيز عظيمست کز زمــــيــــــن   بي نفـخ صـور خـاسته تا عرش اعظمست

اين صبح تيره باز دميد از کــــجـــا بــــــــــــرو       کار جهان و خلق جهان جمله در همست

گـويـا طـلـوع مـي کـنـد از مـغـرب آفــتـــــاب         کـآشـوب در تـمـامـي ذرات عـالـمـســـت

گـر خـوانـمـش قـيـامـت دنـيـا بـعـيـد نيست       اين رستخيز عالم که نامش محـرمـــســت

در بارگــاه قــدس کـه جـاي مـلال نـيـسـت       سرهاي قدسيان همه بر زانوي غـمـسـت

جن و ملک همه بـر آدميان نـوحـه مي کنند           گــويــا عـزاي اشـرف اولاد آدمــســـت