سيد محـمد علي جمال زاده، بـنيان گـذار سبک نوين داستان نويسي کوتاه در ايران، فرزند سيـد جـمال الدين واعـظ اصفهـاني، در سال 1274 خورشيدي متولد شد.  

پـدر جمالزاده، سيد جمال الدين اصفهاني، يکي از روحانيون مترقي زمان خود بود که بر ضد استبداد محمد عليشاهي سخنراني هاي آتـشيني مي کرد، که بالاخره به زندان افتاد و در آنجا بوسيله زهـر کشته شد. 

جمالزاده تا سن 12 يا 13 سالگي در ايران بود و تحصيلات مقدماتي را در اصفهان گـذراند و سپس به بـيروت رفت. بعـد از مرگ پـدر زندگي براي او خيلي سخت بود، اما به لطف دوستان زياد و دانشجوياني که گه گاه پـول شهـريه او را مي دادند، توانست که به تحصيل خود ادامه دهـد و تحصيلات عالي را در لبـنان و سويس و فرانسه به پايان رساند. 

در طول جنگ جهاني اول، او به گروهي از مليون در برلين پـيوست؛ سپس روزنامه رستاخيز را در بغـداد منـتـشر کرد.  او هـمچـنين با مجله کاوه نيز هـمکاري داشت. 

اولين داستان خود، بنام گـنج شايگان را در سال 1296 خورشيدي منـتـشر کرد. انتـشار کتاب معـروف يکي بود يکي نبود، که مجموعـه اي از داستانهاي کوتاه او بود، در سال 1300 خورشيدي، ويرا جزو نويسندگـان طراز اول درآورد. 

از آثار معـروف او ميـتوان: 

نمک گـنديده، صحراي محشر، عمو حسينعـلي، راه آب نامه، دارالمجانـين، شاهـکار، با مرکب محو و خلقيات ما ايرانيان را نام برد.

 جمالزاده در 14 آبانماه 1376 در خارج از کشور درگذشت.