اوحدالدين محمد بن محمد انور ابيوردي از گويندگان نامدار نيمه دوم قرن ششم هجري است و از کساني که در تغيير سبک سخن فارسي اثر بين و آشکاري دارد.

دولتشاه مولد او را " بدنه " ابيورد دانسته است. جواني انوري در توس به تحصيل علوم، فلسفه و رياضيات اختصاص يافت. انوري در عين اشتغال به علم، در ادب و شعر نيز مهارت حاصل کرد، و در جواني به دربار سنجر راه يافت. براون وفات وي را در سال 581 و بنا به عقيده اته و ژوکوفسکي در سالهاي ميان 587 - 585 بوده است. انوري از جمله بزرگترين شاعران ايران و از کساني است که هم از دوره خود استادي و هنرش در شعر مسلم گشت و پس از او شاعران همه او را به استادي و عظمت مقام ستوده اند.

انوري طبع قوي و انديشه اي مقتدر و مهارتي وافر درآوردن معاني دقيق و مشکل در کلام روان و نزديک به لهجه رايج زمان داشت. بزرگترين وجه اهميت او در همين نکته اخير، يعني استفاده از زبان محاوره در شعر است و او بدين ترتيب رسوم پيشينيان را در شعر در نوشت و طريقه اي تازه در آن ابداع کرد که علاوه بر مبتني بودن بر زبان روز، با رعايت سادگي و بي پيرايگي کلام و آميزش آن با واژگان عربي وافر و حتا ترکيبات کامل عربي و استفاده از اصطلاحات علمي و فلسفي بسيار و مضامين و افکار دقيق و تخيلات و تشبيهات و استعارات بسيار همراه است.