ابراهيم خواجه نوري، در اسفند ماه 1279 در شهر شيراز زاده شد. تحصيلات مقدماتي را در شيراز آموخت و از بروکسل در رشته علوم و حقوق اداري دانشنامه گرفت. پس از بازگشت به ايران، کار خود را با مديريت مدرسه عالي پست و تلگراف آغاز کرد و سپس بوکالت دعاوي مشغول شد.

بعد، دو بار معاون نخست وزير و رياست انتشارات و تبليغات را بعهده داشت. خواجه نوري از موسسين حزب عدالت و دبير کل آن حزب بود و روزنامه نداي عدالت، ارگان حزب مذکور با مديريت او منتشر مي شد. او در شش دوره اجلاسيه مجلس سنا، سناتور انتخابي تهران بود.

سهم خواجه نوري در ادبيات جديد ايران، ابتکاري است که در شيوه نوشتن بيوگرافي بکار برده و نيز از نخستين کساني است که براي شناساندن روانشناسي جديد و روانکاوي به فارسي زبانان کوشيده است.

کتاب روانکاوي او نخستين اثر فارسي در اين زمينه است و ساختن اصطلاح روانکاوي براي پسيکاناليز که قبوليت عام يافته است، نيز از ابتکارات اوست. علاقه خواجه نوري به فن بهداشت نيز موجب شد که کميته بهداشت رواني را پايه گذاري کند.

آثار و ترجمه هاي او عبارتند از:

چهره هاي درخشان تاريخ، سيماي شجاعان، بازيگران عصر طلايي، عقايد لله آقا، زنداني باغ فردوس، اولين برخورد يک ايراني در مقابل زن ( بزبان فرانسه ).